To be Seen or not to See

Waar ik mij bij het ene stuk hout laat leiden door wat ik zie, kon dit stuk functioneren als ondergrond voor een verhaal; een eeuwenoud verhaal over liefde, die soms kan mislopen. Dit uitgebeeld in de verdrietige figuur die zich verwijdert van de andere figuur, welke enigszins opgelucht. lijkt te zijn.

Een neverending of een everending story?

Omdat er een lege holte was in dit stuk hout, heb ik het - om te complementeren - deze holte opgevuld met damstenen. Het object straalt daardoor een vorm van nostalgie uit, een soort standbeeld. Aan de zijkant doemt een persoonsfiguur op; beetje engelachtig en heel subtiel weergegeven. 

Schoonheid door eenvoud

Bij dit object heb ik de takken die eruit staken met een omloop weer verbonden. Er ontstaat daardoor een moment van verbinding; er is altijd ruimte voor verbinding. Aan de zijkant zag ik soort landschap met bomen, heuvels, huisjes. Datgene wat ik zag heb ik met Oost-Indische inkt en kroontjespen erop getekend.  Het Ongeziene Zien?

Bij dit object ontbrak de tak, maar er was nog wel een mooie plek te zien waar deze tak had gezeten. Dit stuk hout vertegenwoordigd een harde schil van een boom; een met vele lagen. Om deze te verzorgen heb ik er iets zachts tegenaan gemaakt, als bescherming. Aan de voorkant kun je het silhouet van de boom ontwaren. De eerdere ruimte voor de tak heb ik in ere hersteld met mijn eigen versie.

Bij dit object viel de gladheid op. Ik besloot deze te wijden aan het schoonheidsideaal. Iets wat nergens onopgemerkt blijft en waar iemand flink last van kan hebben. Aan de voorkant heb ik als soort tatoeages woorden geschreven die het schoonheidsideaal dragen. Echter, wat aan de voorkant zo mooi is, kan aan de achterkant er anders uitzien. We moffelen als  mens maar al te graag onze tekortkomingen weg. Hier beeld ik het uit met garen waarin de rafels en de aan elkaar geknoopte eindjes gewoon zichtbaar zijn.; niemand is perfect, je bent goed zoals je bent.

Bij dit object viel mij de fragiliteit op, En juist daarom wil ik het stoer laten lijken en er iets groots aan hangen. Een groots idee, maar wat voor idee? Ik las daarover een artikel over revolutionaire uitvindingen gedaan door vrouwen. Mijn oog viel op de uitvinding van de cirkelzaag (1813) door Tabitha Babbit. Deze vrouw heeft daar nooit de credits voor gekregen die ze verdiende (er gingen zelfs mannen met de eer vandoor). Om haar te herdenken heb ik een fragment van haar gezicht getekend, verstopt achter de vergetelheid.

In dit object is iets te zoeken, iets om gezien te worden,, maar waar is het dan? Misschien daar, of aan de achterkant? Maar aan de achterkant laat het niet veel los, daar is het rustig en sereen. De gedachte dan je er van alles in kunt vinden, er veel in kunt zien. Dit stuk hout ruikt wel heel erg lekker en de achterkant is geschuurd om het in contrast te laten zijn met de ruwere voorkant. 

Het Ongeziene Zien. Dat wat niet Onopgemerkt blijft.